MŚ w lekkoatletyce. Mutaz Essa Barshim chce hat-tricka, ale polski trener nie przyjechał

Legenda mikrofonu z apelem. "Musimy wystąpić w najmocniejszym składzie"

Korespondencja z Eugene

Za skoczkami wzwyż w Eugene kwalifikacje do decydującej rozgrywki o medale mistrzostw świata. Niestety, jedyny polski akcent w tej konkurencji – Norbert Kobielski – złamał w piątek stopę i we łzach opuszczał obiekt, mimo że w tym sezonie już dwukrotnie kończył konkursy Diamentowej Ligi w najlepszej trójce. – Poczułem trzask, a potem czułem, jak wszystko rozlewa mi się w bucie – powiedział krótko załamany. To dla niego najpewniej koniec sezonu.

Ale chociaż więcej szans we wzwyżu w naszej kadrze nie mieliśmy, to wciąż jest w tej konkurencji Polak, któremu można kibicować.

Mutaz Essa Barshim w Eugene skacze bez Stanisława Szczyrby

To Stanisław Szczyrba – legendarny szkoleniowiec, który w zasadzie od początku prowadzi Mutaza Essę Barshima. Specjalista, który zanim trafił na kontrakt w Katarze, wychował całe pokolenia znakomitych zawodników (nie tylko w skoku wzwyż), jako pierwszy poznał się na Mutazie. Wiele razy w polskich mediach opowiadał: – Zobaczyłem go takiego surowego, nieokrzesanego. Ale polubiliśmy się. On miał zerowe doświadczenie i technikę, ale był patykiem skocznym jak mało kto spośród ludzi, jakich wcześniej spotykałem. Jego trzeba było otworzyć na szczególny sposób, nie od razu. Ale gdy przekonał się do lekkoatletyki, został wielki.

Barshim, który skakał już 2,43 metra, a w niektórych próbach nawet powyżej rekordu świata (nadal 2,45 m Javiera Sotomayora), medale igrzysk przywoził od 2012 roku. Ale pierwsze złoto w życiu w końcu wywalczył w 2017 roku w Londynie. I tam Szczyrba, a obok niego także m.in. polski lekarz Marek Prorok, popłakali się. Tak po prostu. Po dwóch latach to samo stało się w Dosze, gdzie pomimo problemów ze zdrowiem przed własną publicznością skoczek obronił tytuł przy niezwykłym aplauzie widowni. Po dwóch kolejnych latach Barshim i Gianmarco Tamberi zbudowali sobie ostateczny pomnik, dzieląc się złotym medalem olimpijskim w Tokio.

I tam już Szczyrby na trybunach nie było.

– Teraz niestety też nie przyjechał ze mną do Eugene. Jest już bardzo doświadczonym życiem człowiekiem i to należy zrozumieć – przyznał spytany o to teraz przez nas Mutaz. Ale po chwili zaznaczył, że dla niego "to jest nadal postać i główny szef". I że nie wyobraża sobie pracować z nikim innym, mimo że na miejscu w USA pracują z nim inni członkowie sztabu. – Jesteśmy w stałym kontakcie, mimo że został w domu. Cały czas dyskutujemy o moich skokach, rozmawiamy przez komunikatory internetowe. Konsultujemy się. On tutaj jest ze mną duchem – podkreślił.

Hat-trick Katarczyka może zamknąć Koreańczyk. I to za nim stoją argumenty

Barshim tego lata skakał rzadko. A nawet bardzo, bo przez cały okres do MŚ pojawił się w zawodach zaledwie dwa razy. Na dzień dobry w Diamentowej Lidze u siebie skoczył 2,30 metra, a następnie – w Kuwejcie – tylko 2,15. Jego forma była tutaj zagadką, jednak na kwalifikacje w piątek w Eugene dojechał z formą. Przynajmniej takie wrażenie zostawił na obserwujących jego skoki, pokonując w pierwszych próbach trzy razy poprzeczkę bez ani jednego strącenia – do 2,28 m, co wystarczyło do awansu. Po drodze czyste zaliczenia udały się w sumie jeszcze tylko trzem jego rywalom: Andrijowi Protsience, Django Lovettowi i Sanghyeokowi Woo – mistrzowi świata z hali z Belgradu. Nawet Tamberi strącał, pomimo wielkiego wsparcia z trybun. Tyle, że to niewiele znaczy.

We wtorek o 2:45 polskiego czasu wszyscy przyjdą na Hayward Field z czystą kartą. Barshim marzy o trzecim tytule mistrzowskim z rzędu, ale to Woo będzie faworytem. Pomijając kwalifikacje z Eugene, we wszystkich występach tego lata przeskakiwał granicę 2,30 metra. Katarczyk będzie tykającą bombą – nikt nie wie, na ile go stać. To atut, ale i niepewność. A niepewność Mutaza to także polska niepewność – ta Stanisława Szczyrby, który zasiądzie przed telewizorem w domu i znów zaciśnie kciuki.

Amerykanki przejmują "polską" konkurencję. Kolejny triumf